Der Huusgang isch düschter u karg. Der Lift nimmt mi in Empfang. Ab ufe i zwöit Schtock. Einisch d’Husglogge betätige u scho schtah ni vor der Frou im Empfangsberiich u nähär grad ab is Wartzimmer. Dört cha ni wähle zwüsche Schwizer Illuschtrierte, Näbuschpauter oder der Frou mit Härz. S’söu schiints häufe d’Gedanke chli abzlänke. S’Fänschter isch liecht offe u vo dört här chunnt dä Brei vu Presslufthammer wo bohret u dröhnt u s’paar mönschlechi Schtimme si underwägs hopp ufe zu mir u grad ine i mis Ohr.
Nach es paar Momänte wo doch e chli wie ändlos gsi si wirde ni is Zimmer 2 begleitet u s’geit los wie’s immer los gange isch. „Nämet bitte Platz Herr Buur“ „Achtung, jetzt chunnt der Latz“. „S’git grad no chli früsches Schpüehlwasser“. „De Herr Dokter chunnt de grad - gäuet“.
Dr Herr Dokter kennt auä s’Wort „baud“ nid so gnau. S’geit ämu e chli - wott säge e chli vieu lenger aus i mir wünsche u i ha drum vieu Zyt, d’Plombe wo usegheit isch no mau id Hand z’näh, chli z’schpile dermit u mir vorschteue, was jez de uf mi zue chunnt. Ganz alleine imne Ruum wo ni lieber nid wär, we ni so chönnt wähle u wünsche.
U plötzlech isch es da, das surrende, sirrende, pfiifende Grüsch vu däm Borer; wo usse wahrschiinlech ganz angers tönt aus inne nache. D’Schprüze isch ihm auä guet glunge, am Herr Dokter. I gschpüre ämu keiner Schmärze usser das eklige Gfüeh vu Abhängigkeit u Hieuflosigkeit. U de wär da no dä sugend Schluch, wo sini Arbeit üsserscht grüüschvou voubringt u geng ume wider zwüsche Zahnreihe, Zunge u der Backewand verchlemmt. Das ändet de öppe nid säute imne verzwiiflete unanschtändig töndende Suuggrüsch u Gurgle.
Bhaut d’Häng ruehig, tue nid mit dine Füess so ume zapple, tue eifach ruehig schnuufe - das si di innere Befähle wo ni mir immer wieder gibe u wo mini gueti inneri Schtimm vor sich häre murmlet. U de über aues übere no die Anscht, dass d’Unterlippe ume ganz unkontrolliert chönnt afa schlötterle u zitterle. Wär macht scho zum vorus Unterlippe-Dehnüebige und Muul-ufrisse-Träning ? Kene. Niemer ! Auso blib eifach ruehig ha ni mir gseit. S’isch emu geng guet use cho bis jezt.
Ruhig isch angersch - dä Gedanke schlaht wie ne Bliz i währed der Dokter mit sire lislige aber gliich ou durchdringende Schtimm mi uffordert, i söu doch s Mu no grad e chli meh ufschperre u der Chopf de no liecht nach linggs - ob das äch göngi. „So isch es guet“ lobt är mi wie nes chliises Chind ir Gäggelischuehl. Aber i nime das Lob üsserscht dankbar entgäge. So öppis tuet wou.
Dänk a öppis schöns, dänk eifach a öppis schöns … aber nüüt, nüt aus Lääri. Tue nid so, aus hättsch i dim Läbe no nie öppis schöns erläbt, Herrgot no mau. Immer no Lääri.
Schtrategiewächsu. Dänk a Musig, Tue si la erklinge i dim innere Ohr. La di la trage vu de Lieder, Inschtrumänt u Melodie.
I hätts bau lenger gschafft aber bi de o gliich, für ne ganz churze Momänt im Land vu der Musig glandet u dört acho. D’Rammstein hei i mir inne mit irne herte Gitarreriffs und däm hämmernde Schlagzüg vum Lied „Mein Teil“ fei e chli ghulfe, dass sogar äs paar Fätze vum Musig-Video a mir verbi zoge si. Es het tanzet u blitzt vor mim geischtige Oug. Aber de hets afa dänke i mir: Wurum bisch grad du Lied a mi häre cho, hie im Behandligszimmer vu däm Zahnarzt ? I ha es paar Mau fescht blinzlet u d’Erlösig isch i Form vum unbeschwärt fröhleche Liedli „Hoch auf dem gelben Wagen“ vum Roy Black a mi häre tüüselet. Dä nätt Sänger, hübschi glücklechi jungi Froue, es Kütschli u schtarchi schöni Rössli u e Landschaft vou vu fein duftende Wise u Wäuder si a mir verbi zoge, aues us ere Zyt, wo’s no kei Bieneschtärbe gäh het oder wo’s offebar no niemer het wöue zur Kenntnis näh. Wie däm o sig oder wie ou immer.
„Spüehle bitte“ - „Bitte ganz guet schpüehle“ - „nämet nech Zyt“ - „geits ?“
Das letschte „Geits“ mit amne fiine Schmunzle vum Dokter u siner Assischtäntin hei’s dütlech opsi bracht. Die hei mi dürschouet. Die heis vou gmerkt, das mit däre Musig u mine doch gheimschte Gedanke vu hertem Rock u zart-süess-kitschigem Schlager.
Nach e chli Härzschlopfe ha ni dänkt: Schtrategiewächsu. Dänk jez doch eifach mau a öppis schtink normaus. Outlook, Agända, Termine !
I bi sicher wider mau nid so optimau vorbereitet für das Kickoff vu däre Sonder-Arbeitsgruppe „Task Force“. Was söus ? Grotte schlächter aus angeri ämu sicher nid. U de no d'Terminserie u däm neue Projekt ALOA wo si wider mau i eire riesige Hetzi us em Bode gschtampfet hei u wo no kene so rächt weiss, wohäre dass es de eigentlech söu gah. U nähär no das Team-Meeting i däm s’Team sicher wider mau wott bewise, dass s’Team Team isch u dass das „One-team-one-voice-Gfüeh“ über auses z’schteue sig u üs mit Glückshormon söu überschütte …. u ....
„Herr Buur“ … „Herr Buur“. „Heit dir villicht no d’Agändä binech ? Dr Herr Dokter meint, mir sötte de no e neue Termin veriibare“, gäuet.
frei und mit Genehmigung übersetzt aus dem Hochdeutschen - vom Juni 2013 - von Knurrbär http://m3wg.blogspot.com/2013/06/plombe-von-knurrbar_23.html
Akündigung: I eim vu de nächschte Gschichtli tue ni de beschribe, wie dass das überhoupt so wit cha cho, das mit der Plombe wo use gheit. I verzeue drum de ou, wie sich d'Lüt hüt zu tags chöi überbisse und ab was auem e so. Das git de es Gschichtli vu neue Technologie, der Angscht u der Panik u vu so mängem Soumödeli - mine eigete u däne vu angerne Lüt wo mir begägne, ob i wott oder nid.
