Weisch no uf däm Bank
Vum Bänkli ... vum Bänggli ...
Und vu flügende Schmätterlinge irgendwo ir Buuchgägend oder so.
Und vu flügende Schmätterlinge irgendwo ir Buuchgägend oder so.
Weisch – irgendwie – hätts fasch vergässe
Denn wo mir zwöi uf däm Bank si gsässe
Üs zum erschte Mau begägnet si
Mann wie schnäu geit doch die Zyt verbi
Zum erschte Mau hei üs üsi Ouge berüehrt
Di Huuch vu Zouber het mi dört verfüehrt
Bi iitoucht i ne neui wunderschöni Gschicht
Drum schribi dir jezt das Gedicht
I mues es säge jetz, i chas jetz gloub ganz offe säge
Ha scho chli höche Puls gha denn und weiss wess wäge
I gloub s‘het mir der Ärmel ine gnoh und no viel meh
S‘het sofort Klick gmacht u s‘isch de eifach um mi gscheh
Weisch – irgendwie – i cha das eifach nid vergässe
Denn wo mir zwöi uf däm Bank am Rhii si gsässe
Üs zum erschte Mau begägnet si
Mann wie schnäu geit doch die Zyt verbi
Probiere ab und zue ... es laht mir eifach keini Rueh
dra zrügg z‘dänke. Schnuufe teuf uus und denn i und tue miner Ouge zue
... und gniesse ! U s‘isch aus wärs grad ersch vor s‘paarne Tage gsi.
Dä Bank und Du, dir sit es Gschänk
